Λευκή σελίδα.

Εφτά ώρες τώρα κοίταζε τη λευκή σελίδα να του χαμογελάει ειρωνικά. Xοντρές σταγόνες ιδρώτα άρχισαν να σχηματίζονται στο μέτωπο του. «Πώς θα αποδώσω δικαιοσύνη σ’ αυτόν τον μεγιστάνα του μπλόγκιν’, σ’ αυτόν τον γίγαντα του ηλεκτρονικού ντημπέητ;» σκέφτηκε. Το άγχος έκανε τον σφυγμό του να μοιάζει με ταμπούρλο σε κεντρικό δρόμο του Ρίο. Σηκώθηκε, πήγε στην κουζίνα, άνοιξε το ψυγείο κι άρχισε να ψάχνει. «Τόσες ικανότητες και να προσπαθεί να τις κρύψει. Μόνο σε καλόγερους έχω δει τέτοια κρυψίνοια». Συνειρμικά θυμήθηκε τους ζητιάνους. Δεν υπήρχε κάποιος που να μην έχει ελεήσει ο thas. Ελεούσε πάντα με το δεξί χέρι, κρύβοντας το αριστερό πίσω απ την πλάτη του. «Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου. Είναι όσιος, τι λέω: ο άγιος του ελέους» συνέχισε. Είχε κι αυτός δεχτεί την ελεημοσύνη του, τον καλό του λόγο. Τσίμπησε λίγο απ’ το αρνάκι που είχε φτιάξει την προηγούμενη μέρα. Ξεκούμπωσε το παντελόνι που τον στένευε. Προς στιγμήν σκέφτηκε να τον αποκαλέσει Μακαριότατε, αλλά αμέσως άλλαξε γνώμη. Άνοιξε μια κόκα κόλα Με την πρώτη γουλιά, τον χτύπησε η ιδέα με τη δύναμη ατμομηχανής. Αυτό είναι, ψιθύρισε. Κάτι που τα περιέχει όλα και κάτι παραπάνω. Γύρισε γρήγορα μπροστά στην οθόνη. Πληκτρολόγησε μια μόνο φράση:

Ο thas είναι πολύ καλό παιδί.

...και χαμογέλασε ευχαριστημένος. Να έβαζε στο τέλος και θαυμαστικό ή μήπως ήταν υπερβολή;
*
kukuzelis